Znamenitosti Novog Sada

[Turkmenbashi 937]

Gradska kuća

Kopija gradske kuće u Gracu, monumentalno magistratsko zdanje u centru Novog Sada u neorenesansnom stilu podignuto je 1895. godine po projektu arhitekte Đerđa Molnara. Vajar Julije Anika ukrasio je fasadu alegorijskim figurama. Simbolični medaljoni u svečanoj sali su rad slikara Pavla Ružičke. Na visokom tornju je i zvono. Zgrada je podignuta u vreme kada je gradonačelnik Novog Sada bio poznati advokat Stevan Popović. Pecia. Okrenuta je licem prema severoistoku, a izlazi sa strana na dve ulice. Pre gradnje bilo je priličnih političkih nesuglasica oko njene lokacije. Svetozar Miletić je predlagao da se na tom mestu gradi Srpsko narodno pozorište. Razume se, najvažniji novosadski gosti uvek su se zadržavali u gradskoj kući, poznati i manje poznati. Vredi spomenuti od tih posetu palatina Ugarske, nadvojvodu Josifa Habzburškog, 1911. godine, i dve posete Aleksandra Karađorđevića, dok je bio regent 1919. godine, i kao kralj 1933. godine.

Tekst: Grad Novi Sad, zvanični sajt

Fotka: moj snimak

[Turkmenbashi 937]

Miletićeva ulica

LEBARSKI SOKAK (danas Miletićeva ulica), jedna od najstarijih novosadskih ulica, koja spaja danas ulice Zmaj-Jovinu i Jovana Subotića. Sokak je počinjao od glavne pijace i kafane Laze Jeremića „Kod puža”, a završavao se grkokatoličkom crkvom. Ime nije dobio po pekarama, već po tome što su nekada davno tu na uglu žene prodavale domaći hleb, cipovke sa pupuškom, donosile bi svež hleb tek izvađen iz furune, uvijen u belo platno, i omamljujući miris bi se širio po celom sokaku.

Posle I svetskog rata ulica je nazvana po vođi srpskog naroda dr Svetozaru Miletiću, dok su je za vreme okupacije Mađari namenili svom vođi revolucije Lajošu Košutu, da bi posle opet bila vraćena Miletiću. Ulica intelektualaca - ovde su stanovali mnogi ugledni i imućni Novosađani i u najčešće intelektualci. U prvoj polovini XIX veka isticala se kuća poznatog kulturnog poslenika, gradskog blagajnika Konstantina Popovića Komoraša koji je imao četrnaestoro dece. U njegovom domu uvek je bilo mnogo gostiju, naročito se okupljao svet sklon muzici i pozorištu. Tu se uvek dobro jelo i pilo, a ponajviše pevalo i muziciralo. Komoraševu kuću zvali su Novosađani „Veseli dvori Ive Zagorice”, po tada popularnoj ličnosti iz romana Milovana Vidakovića. U kući br. 23 u Lebarskom sokaku živeo je pisac prve srpske tragedije Smrt Uroša V Stefan Stefanović, a u kući br. 31 rodili su se poznati naučnici i akademici Stanoje Stanojević i Slobodan Jovanović.

Zgrada br. 1 pripadala je velikoj dobrotvorki Mariji Trandafil, u br. 13 stanovao je sekretar Matice srpske i dugogodišnji urednik Letopisa dr Milan Savić, sa ćerkom, poznatom pesnikinjom Anicom Savić-Rebac. Levu stranu ulice dodirivala je zgrada pozorišta na Trifkovićevom trgu, u kojoj je Srpsko narodno pozorište davalo predstave. Pod izgovorom da je zgrada trošna, gradske vlasti su je 1890. porušile.

Preko puta od Rusinske crkve na uglu je bila popularna kafana „Kod kamile”, u kojoj su se okupljali poznati književnici, novinari i političari. Na početku ulice s leve strane nalazi se kafana „Lipa”, koja je bila sastajalište časnika Matice srpske i profesora Srpske pravoslavne velike gimnazije s direktorom Vasom Pušibrkom. Na uglu ulice Mite Ružića bila je kuća u kojoj je pesnik Jovan Jovanović Zmaj stanovao sedamdesetih godina, a jedno vreme tu je radila i pivnica „Transval”.

Na početku ulice s desne strane, gde je bila kafana Laze Puža, stanovao je nekada osnivač Gimnazije Sava pl. Vuković. Na uglu kod Grčkoškolske ulice nalazi se jedna od najlepših zgrada u Novom Sadu, sa statuom Merkura (delo vajara Đoke Jovanovića) na vrhu kupole. To je palata nekadašnjeg Centralnog kreditnog zavoda (nekada Ljubljanska, pa Privredna banka). Kuća na drugom uglu bila je vlasništvo porodice Dunđerski, kasnije je tu za izvesno vreme smeštena ambulanta Doma zdravlja.

U zgradi br. 6 živeo je Jovan Obrenović, brat kneza Miloša, docnije i njegova kći Anastasija, udova generala Teodora Aleksića od Maine. U kući do nje stanovao je publicista, urednik listova i gradski senator Emil Čakra.

Tekst: Grad Novi Sad, zvanični sajt

Fotka: moj snimak

[Turkmenbashi 937]

Banovina

Banovina, Banska palata, sedište bana Dunavske banovine, (1939-1941) i Banske uprave, danas Vlada Vojvodine i Skupština AP Vojvodine.

Impozantno javno zdanje, čiju jedinstvenu kompoziciju čine dve odvojene zgrade, podignute prema projektima arhitekte Dragiše Brašovana u razdoblju od 1935. do 1940. godine na praznom prostoru od 28 000 m ² "Malog Limana", nekadašnjeg Bulevara Kraljice Marije, danas Bulevar Mihajla Pupina 16, osvećena je 25. septembra 1939. godine. U administrativnoj zgradi u kojoj se nalazila Banska uprava, posle rata smešteni su izvršni organi pokrajine Vojvodine. Građevina je podignuta uz novi bulevar, u obliku potkovičaste osnove duge 185 m a široke 42,5 m. Visina, (osim "kule" ) je oko 20 m, (zgrada ima pet etaža,od suterena do potkrovlja), a raspolaže sa pet ulaza, od kojih su dva središnja, reprezentativni i službeni. U zgradi se nalazi 569 odeljenja, pretežno kancelarijskih prostora, raspoređenih uz spoljna pročelja. Čitava arhitektonska kompozicija palate akcentovana je 42 metra visokom kulom na severoistočnom uglu. (slika Skupštine) Skupština AP Vojvodine Banski dvor, Skupština AP Vojvodine, nad krstastom osnovom (57,5 - 100 m) izgrađen je kao rezidencija bana, sa većnicom i 147 prostorija. Ova građevina koncipirana je kao kompaktno, složeno zdanje unutar kojeg je naglašena centralna pozicija većnice, odnosno sale za skupštinska zasedanja. Arhitekta Dragiša Brašovan, (1887 - 1965), velikan srpske graditeljske umetnosti 20 veka, autor je brojnih značajnih projekata od kojih kompleks Banovine predstavlja jednu od najlepših građevina arhitekture dvadesetog veka u našoj zemlji.

"BANOVINA" BANSKA PALATA I BANSKA VEĆNICA, DANAS ZGRADE VLADE VOJVODINE I SKUPŠTINE VOJVODINE

Novi Sad je, objavom Kralja Aleksandra I Karađorđevića (Ujedinitelja), od 3. oktobra 1929. godine, postao prestoni grad jedne od devet jugoslovenskih Banovina. Bila je to Dunavska Banovina, po ekonomskoj moći, perspektivi razvoja i poziciji u državi, uopšte, uz Savsku i Dravsku Banovinu, najrazvijenije područje (28.160 km ² i 2,3 miliona stanovnika).Agrokompleks je, uz, za njega vezanu industriju, trebalo da bude dugoročni garant blagostanja.Prema tadašnjem državnom ustrojstvu Kraljevine Jugoslavije, na teritoriji Banovine, u ime kralja, upravu su obavljali banovi, koji su takođe i predsedavali Banovskim većem. Banovska uprava bila je sastavljena od uglednih i uspešnih građana, kao i političara i ljudi, koji su bez obzira na nacionalnu pripadnost, pripadali, po opredeljenju, integralnom jugoslovenstvu, koje je, poput banovinska podele, trebalo da oformi nove centre moći i ukloni nacionalne podele. Poslednji ban Dunavske banovine napustio je Banski stan na dan kapitulacije Kraljevine Jugoslavije, 1941. godine. Stolovao je 17 dana (od puča 27. marta do kapitulacije 6. aprila). Novi Sad je, iako na Dunavu, zapravo, od same njegove obale bio udaljen, ne samo močvarnim tlom i limanima, već u doba Austro- Ugarske Monarhije i propisom da naseljeni deo treba da bude udaljen najmanje 500 metara od šanca i vojskom čuvanog mostobrana na reci, na prelazu za Petrovaradin. Posle prisajedinjavanja Kraljevini SHS 1918. (od 1929.Kraljevina Jugoslavija), grad će promeniti svoje lice, promenom strukture starog i uspostavljanjem novog gradskog jezgra. Najvažniji urbanistički poduhvat u tom periodu i na tom prostoru prostoru, uz razvoj industrijskih preduzeća i samih smeštenih u zoni blizu Dunava, koji je bio (i ostao) osnova trgovinskih maršruta, bilo je nasipanje prostora između starog jezgra grada i dunavske obale, (područje tzv. malog i velikog Limana). Uklanjanje mostobrana, takođe će označiti slobodan pristup obali reke. Osnovni pravac formiranja novog gradskog jezgra činili su Bulevar Kraljice Marije, od dunavske obale i mosta Kralja Tomislava.

Tekst: Vlada AP Vojvodine, zvanični sajt

Fotka: moj snimak

[Turkmenbashi 937]

Dunavska ulica

Dunavska ulica je jedna od najpoznatijih ulica u Novom Sadu. Pored ulice Zlatna greda, Dunavska ulica je najstarija u gradu. Nalazi se u centru grada i zauzima prostor između Zmaj Jovine ulice i Beogradskog keja, odnosno Dunava po kojem i nosi ime.

Ulica je kao putni pravac između centra grada i dunavske obale nastala u prvim godinama 18. veka, neposredno po osnivanju Rackog naselja okupljenog oko Mostobrana. Predstavljala je glavnu saobraćajnu vezu grada sa Dunavom što je odredilo i njen društveni, istorijski i kulturni značaj.

U vremenu svog postanka ulica je bila okružena nezdravim močvarama. Početkom 18. veka grade se prve kuće i ulica dobija svoj lik. Na kartama je tada bila upisana kao Petrovaradinska ulica. Zbog mnogobrojnih bara koje su okruživale suvu "gredu" po kojoj su građene kuće, jedno vreme je ulica bila prekrivena brojnim drvenim mostićima, te je na mnogim gradskim mapama s početka 18. veka bila upisivana i pod imenom Auf den Brucken, odnosno Ulica na ćuprijama. Jačanjem ekonomske moći građanstva niču prve zgrade od čvrstog materijala i ulica polako, do kraja 18. veka, zadobija svoj pravi lik. Tada dobija svoje konačno ime Dunavska ulica (sokak), odnosno Donau–Gasse, (nemački naziv) Duna utca (mađarski naziv).

U godinama pred bunu iz Dunavske ulice su sklonjene pomenute drvene kolibe i na njihovom mestu se gradi gostionica "Kod engleske kraljice" (mesto današnjeg Muzeja Vojvodine) gde se svirala vojna muzika. Godine 1845. uvode se prvi fijakeri za javni prevoz a početna stanica nalazila se kod pomenute gostionice. Godinu dana kasnije mogli su se videti i prvi vučni fijakeri na petrolejski pogon.

Razvoj i izgradnja ulice su prekinuti bombardovanjem 1849. godine kada je ulica skoro potpuno sravnjena sa zemljom. Međutim, veoma brzo sledi oporavak ulice i tada u njoj niču reprezentativne palate građene u tada savremenim evropskim stilovima. Bile su to uglavnom kuće velikih trgovaca sa brojnim «špecerajskim» radnjama, gostionama i knjižarama. Placevi u Dunavskoj ulici su bili najskuplji u gradu, tako da je privilegiju stanovanja u promenadi imala samo najimućnija gradska gospoda.

Danas je Dunavska ulica je jedno od najomiljenijih šetališta u Novom Sadu.

Tekst: Wikipedia

Fotka: moj snimak

[zirne 78]

Rimokatolička crkva:

"Katedrala" sa zgradom "Kod olovnog vojnika" levo i Tanurdžićevom palatom desno

Crkva Imena Marijinog je rimokatolička crkva, koja se nalazi u centru Novog Sada, na Trgu Slobode. Praznik crkve, Ime Marijino, se slavi 12. septembra. Godine 1891. doneta je odluka da se stara katolička crkva poruši i na istom mestu izgradi nova. Arhitekta Georg Molnar izradio je planove tokom 1892. godine i nije za taj obiman posao tražio nikakvu nadoknadu. Crkva mu se odužila tako što je postavila njegovu bistu u niši levo ispod hora u crkvi, što je neobično za jedno svetovno lice. U oktobru 1894. podignut je na toranj osvećeni pozlaćeni krst. Fasada je urađena od karakteristične žute fasadne cigle, a sama crkva, kao i unutrašnja rezbarija je urađena u neogotskom stilu. Novosađani crkvu greškom nazivaju katedralom, što ona nije, jer se katedrala nalazi u sedištu biskupije, a sedište Bačke biskupije je u Subotici.

izvor:Đorđe M. Srbulović,Kratka istorija N.Sada,N.Sad 2002.

[zirne 78]

Gimnazija

Krajem XVIII veka javlja se potreba i za jednom višom školskom ustanovom. Tako je 1789, u gradu otvorena škola, koja se zvala Regium gymnasium Neoplantese ili niža gimnazija. Gimnazija se nalazila u porti Sabornog hrama, odnosno u vlasništvu Srpske crkvene opštine. Razlog zbog kojeg su Srbi svojim sugrađanima katoličke veroispovesti ustupili svoju zgradu verovatno je uticaj koji su na njih ostavile reforme cara Josifa II (na vlasti od 1780. do 1790.), a naročito njegov Patent o toleranciji iz 1781, kojim su sve religije u carstvu izjednačene. Međutim, kako se stanje vratilo na staro nakon careve smrti, Srbi nastoje da „izbace“ katolike iz svoje zgrade, ujedno težeći vlastitoj gimnaziji. Zgradu su potpuno preuzeli tek 1823, ali će još jedan duži period morati da vraćaju dugove, koje su im sugrađani ostavili.

Godine 1810. zahvaljujući zadužbini Save Vukovića (1743-1811), počela je sa radom druga gimnazija u srpskom narodu, Srpska pravoslavna velika gimnazija u Novom Sadu. Pokušaja da se srpska gimnazija u gradu otvori bilo je još krajem XVIII veka, ali Habzburška država tada to nije dozvolila. Međutim, potisnuta nezadrživom Napoleonovom vojskom, sada popušta, tako da je gimnazija započela rad. Za prvog direktora Srpske gimnazije postavljen je Slovak, Pavel Jozef Šafarik (1795-1861), koji je na tom mestu ostao do 1833. Za direktora je postavljen koliko zbog svog velikog obrazovanja i organizacionih sposobnosti, toliko i zbog svoje evangelističke vere, jer nije izazivao bojazan da će u nastavu uvoditi katoličku doktrinu. Gimnazija je stradala u bombardovanju 1849.

Gradnja nove zgrade gimnazije započeta je 1899. godine po projektu arhitekte Vladimira Nikolića, a zahvaljujući donaciji barona Miloša Bajića, unuka kneza Miloša Obrenovića.

[zirne 78]

Jedan od najznačajnijih predratnih graditelja, arhitekta Đorđe Tabaković, projektovao je petospratnu zgradu koja je najbolji primer racionalne arhitekture bez ornamenata, koja je potekla iz Bauhaus estetike. Ovo zdanje je za Nikolu Tanurdžića, jednog od najuglednijih novosadskih trgovaca, izgrađeno 1933-34. godine, a dograđeno 1939-40. U vreme gradnje, ova zgrada se računala u malobrojne arhitektonske inovacije u Kraljevini Jugoslaviji.

[zirne 78]

Najstariji hotel u Novom Sadu izgrađen je 1854. godine. Prvo se zvao „Carica Jelisaveta“, u međuratnom periodu „Kraljica Marija“, a današnje ime nosi od 1945. U nekad luksuznom zdanju priređivani su balovi, koncerti, čajanke i svečani skupovi. Renoviran je 1980, a fasada je restaurirana 1995. Danas se na tom mestu uz hotel nalaze i manji tržni centar, disko-klub i velika bašta. Hotel “Jelisaveta” i Majerov “Grand hotel”, jedan preko puta drugog, bili su najelitniji ugostiteljski objekti u gradu. U njima su odsedale najbogatije i najuglednije ličnosti. U Hotelu “Vojvodina” je krajem 70ih godina XX veka poslednje dane života proveo popularni mađarski književnik Lajoš Zilahi.

[zirne 78]

Koncentracija kapitala u nacionalnim štedionicama je tipična za Novi Sad, pri čemu je najveća srpska novčana ustanova bio „Centralni kreditni zavod“, osnovan 1890. godine. To je reprezentativno eklektičko zdanje na uglu Miletićeve i Grčkoškolske ulice, izgrađeno 1895. prema projektu arhitekte Franca Vorude, sa figurom boga Merkura na kupoli – rad znamenitog vajara Đorđa Jovanovića.

[zirne 78]

Među svim nacionalnim i građanskim udruženjima, nastalim u prvoj polovini XIX veka, najznačajnije mesto pripada i danas aktivnoj, najstarijoj kulturnoj instituciji kod Srba – Matici Srpskoj. Osnovana je 16. februara 1826. u Pešti, a “Letopis” je postao njeno zvanično glasilo. Ovaj časopis, koji i danas izlazi, najstariji je živi književni časopis na svetu. Iako zamišljena kao kulturno društvo, Matica je svojim radom daleko prevazilazila postavljene ciljeve: postala je bastion nacionalne svesti, kulture i pismenosti. Naročito je vredna biblioteka koja i danas postoji u fondu Matice Srpske. Matica je 1847. toliko prevazišla prvobitne namere svojih osnivača da počinje sa radom i njen Muzej. Preseljenje Matice Srpske u Novi Sad je obavljeno tek 1864. uz veliko slavlje. Tokom svog življenja u Novom Sadu, Matica je promenila nekoliko lokacija, da bi se 1928. preselila u “Trandafilkino sirotište”, gde se i danas nalazi.

[zirne 78]

Prema predanju, prva pravoslavna crkva Svetog velikomučenika Georgija, saborni hram, postoji još od 1700. godine. Od 1708. godine je u Novom Sadu (tada Šancu) sedište Bačkog vladike. Novosadska saborna crkva je bila u gradnji još tokom 1734, a završena je, u baroknom stilu, oko 1740. Stradala je kao i veći deo Novog Sada 1849. Sadašnji izgled je dobila projektom arhitekte iz Budimpešte, Mihaela Harminca, 1902-1905. godine. Tada je izgrađen nov visok zvonik sa zvonima naručenim u Budimpešti. Na ikonama u crkvi je najviše radio slikar Paja Jovanović. U porti crkve nalazi se najstariji sačuvani spomenik Novog Sada – Bogojavljenski krst od ružičastog mermera. Hor Saborne crkve je poznat širom Evrope i sveta

[Turkmenbashi 937]

Vladičanski dvor

Za vreme vladike Mitrofana Ševića arhitekta Vladimir Nikolić je 1901. godine projektovao vladičanski dvor Bačke eparhije u pročelju Zmaj Jovine ulice u srpsko-vizantijskom stilu, rezidencijalnu palatu srpskog pravoslavnog episkopa Bačke eparhije. Približno na istom mestu nalazio se stari Vladičanski dvor koji je sagradio episkop Visarion Pavlović. Ta je zgrada srušena u bombardovanju Novog Sada sa tvrđave 12. juna 1849. godine. Graditelji novog dvora bili su majstori-preduzimači Rajh i Molcer iz Subotice. Vajar Julije Anika uradio je spoljnu dekoraciju s oblicima pseudo-mavarske plastike. Tri grba eparhije nalaze se na dvoru: na fasadi, na zidu prema porti i prema dvorištu. Zograf Vladimir Predojević oslikao je trpezariju. Ikonostas u pridvornoj kapeli uradio je ruski slikar Vladimir Kuročkin.

Vladika Mitrofan Šević jednom mesečno je priređivao sedeljke. Redovan gost bio je pesnik Laza Kostić, ali i visoki oficiri s Tvrđave - što mu vernici nisu baš odobravali. Kao regent, Aleksandar Karađorđević posetio je vladičanski dvor 1919. godine. Kad se pojavio na balkonu građani Novog Sada su ga oduševljeno i burno pozdravili.

Tekst: Grad Novi Sad, zvanični sajt

Fotka: moj snimak

[Turkmenbashi 937]

Nikolajevska crkva

Najstarija pravoslavna bogomolja u Novom Sadu spominje se već 1730, kao zadužbina porodice Bogdanov, koja je bila grčkog porekla. Za ovu crkvu dugo će se otimati doseljeni Grci i starosedelački Srbi. Nedeljno se naizmenično držala liturgija na oba jezika. Poslednji grčki pop, koji je ovde krajem pretprošlog veka služio na grčkom jeziku, bio je Pavle Balta. Za vreme bombardovanja Novog Sada 12. juna 1849. godine crkva je nastradala i izgubila prvobitnu unutrašnju dekoraciju. Obnovila ju je i u njoj sahranjena čuvena srpska dobrotvorka Marija Trandafil sa mužem Jovanom. Na ikonostasu, koji je radio Pavle Simić, opaža se uticaj nemačkog nazarenskog slikarstva, a zidne slike se pripisuje Dimitriju Petroviću Kerefeki, Nikoli Dimšiću i Živku Petroviću. Spoljašnje malo kube rađeno je po ruskom uzoru, a na jednoj nadgrobnoj ploči na zidu, prvi put se u lokalnoj epigrafici spominje ime Novi Sad. Na crkvi ima tri krsta.

Tekst: Grad Novi Sad, zvanični sajt

Fotka: moj snimak

[Turkmenbashi 937]

Hotel Vojvodina

Hotel "Vojvodina" je najstariji hotel u Novom Sadu, izgrađen je 1854. godine i smešten je u samom centru grada. Tokom svoje, preko 150 godina duge, istorije uvek je bio je stecište kulturnog, zabavnog i političkog života grada.

Prvobitno nazvan hotel "Carice Jelisavete", po ženi Franje Josifa, još dva puta je menjao ime. Prvo u hotel "Kraljica Marija", po supruzi jugoslovenskog kralja Aleksandra Karađorđevića, a današnje ime dobija 1945. godine, nakon Drugog svetskog rata.

Iako je u gradu električno osvetljenje uvedeno 1910. godine, hotel ga je imao još od 1899. Od izgradnje nije menjao svoj originalni izgled, a kao ugostiteljski i turistički objekat ugostio je mnoge putnike i slavne ličnosti iz javnog i kulturnog života, kao što su Laza Kostić, Miloš Crnjanski, Lajoš Zilahi, vojvoda Marko Miljanov i princ Tomislav Karađorđević.

Tekst: sajt hotela

Fotka: moj snimak

[Turkmenbashi 937]

Snežna Gospa

Poznato hrišćansko svetilište, ekumensko, gde uoči 5. avgusta sa litijama i procesijama navraćaju pravoslavci, protestanti i katolici, u znak sećanja na zajednič ku pobedu nad Turcima 1716, na dan Snežne gospe. U srednjem veku na istom mestu bila je mala kapela bez tornja, koju su Turci porušili, kad su tokom XVI veka zauzimali ove krajeve. Oni su ovde podigli drvenu džamiju sa minaretom i staništem za dva derviša, što po arapskom dobi ime „tekija”, odnosno počivalište. Isterivanjem Turaka 1687. godine, petrovaradinski fratri pretvorili su džamiju u katoličku bogomolju. Godine 1881. podignuta je sadašnja crkva sa dva tornja u gotskom stilu, zalaganjem opata Ilije Okrugića Sremca, a dozvolom biskupa Štrosmajera, po projektu zagrebačkog arhitekte Hermana Bolea, a na zadnje kube je stavljen krst i polumesec. U temelj crkve sahranjen je njen idejni tvorac Ilija Okrugić Sremac, rodom Karlovčan i školski drug srpskog pesnika Branka Radičevića, nosilac srpskog i crnogorskog odlikovanja, uz titulu opata svetog Dimitrija mučenika sremskog, koju mu je dodelio biskup đakovački. Ova crkva ponovo je restaurirana 1976. godine, a radove je izveo arhitekta Antun Drk. Vitraže je radila firma Milana Stanišića iz Sombora u kolorisanom staklu.

Tekst - Sajt grada Novog Sada

Fotka - moj snimak, sva prava zadržana

[Turkmenbashi 937]

Петроварадинска тврђава се налази у Новом Саду,у аутономној покрајни Војводини, Србија, на петроварадинској стени у месту Петроварадин на десној обали Дунава. На месту претходне средњовековне грађевине, садашњу тврђаву је изградила Аустрија у периоду од 1692. до 1780. године због сталне опасности од Турака и близине границе са Османским царством. Због своје величине и доминантности назива се и Гибралтар на Дунаву.